وقتی آدما عقلشون رو تو چشمشون جا میدن

پائولو کوئیلو میگه:
ما آدما دو تا سبد با خودمون داریم. یکی جلومون آویزونه، یکی رو پشتمون آویزون کردیم.
نکات مثبت و خوبی هامون رو میندازیم تو سبد جلویی، عیب هامون رو تو سبد پشتی.
وقتی توی مسیر داریم راه میریم، فقط خوبیهای خودمون رو میبینیم و عیبهای نفر جلویی!
و هرگز عیب های خودمون رو نمیبینیم!

+ وقتی آدما عقلشون تو چشمشون جا بشه یادشون میره یکم شعور چاشنی رفتارشون کنن

وقتی آدما عقلشون تو چشمشون جا بشه عیبای خودشون یادشون میره و یادشون میره که بی نقص فقط خداست و همه رو خدا آفریده ، یادشون میره که خدا زیباست و زیبا پسند و کسی رو زشت نیافریده و اونیکه به چشمشون نازیباست شاید پشت این چهره نه چندان دلربا قلب زیبایی باشه که ناخواسته با زشتی رفتار ما ترک برداره

وقتی آدما عقلشون تو چشمشون جا بشه یادشون میره اونیکه برای ما نازیباست عیب از اون نیست عیب از دیده ماست که نمیتونیم زیبایی های وجود یه انسان رو ببینیم و درک کنیم و هرکسی قادر به دیدن همه زیبایی ها نیست

خلاصه اینکه وقتی آدما عقلشون تو چشمشون جا بشه فکر میکنن خودشون شیرین ترین آدم روی  زمین هستن و نمیدونن که از شیرینی زیاد هم مرض حاصل میشه !