خیلی حرص خوردم
خیلی سرش داد زدم
خیلی اعصابم رو خورد کردم
چند روز خونه مامانم موندیم، خونه مامانش موندیم
نتونستم پامو تو خونه خودم بذارم
صدای دعواشون هنوز تو گوشم بود،
صدای رفتن و اومدناشون،
صدای در کوبیدناشون،
صداهای عجیب غریبی که هرشب از ساعت 12 شروع میشد و تا صبح ادامه داشت،
حتی یه بار به سرم زد برم یواشکی کارآگاه بازی کنم یا حتی به پلیس زنگ بزنم...
که بعدا کاشف به عمل اومد که تو کف خونه فرش و موکت میشستن و
سقف خونه ما نم داده بود و گچ اش مثل برف رو فرش می نشست...
خیلی دنبال خونه گشتیم و هرچی بیشتر گشتیم کمتر پیدا کردیم ناامید شدم
و درست همون لحظه های آخر خدا باز هم بهمون لبخند زد
تو اوج تاریکی و لحظه های ناامیدی شب سیاهم سپیدِ سپید شد ...
خونمون رو دوس دارم
این اولین باری هست که از حرف دیگران نترسیدم و پای تصمیم موندم و پافشاری کردم
تو همه این اتفاقا دوتا چیز گران بها به دست آوردم
یکی اینکه تو هیچ چیز و هیچ کاری از هیچ کس هیچ انتظاری نداشته باشم.
یکی هم اینکه ندونسته کسی رو قضاوت نکنم.
