قاصدک خیال من

و اینگونه بود

که ما فهمیدیم

عده ای در لباس

" دوست"

عجیب دشمنند...!

خیلی حرص خوردم

خیلی سرش داد زدم

خیلی اعصابم رو خورد کردم

چند روز خونه مامانم موندیم، خونه مامانش موندیم

نتونستم پامو تو خونه خودم بذارم

صدای دعواشون هنوز تو گوشم بود،

 صدای رفتن و اومدناشون،

 صدای در کوبیدناشون،

 صداهای عجیب غریبی که هرشب از ساعت 12 شروع میشد و تا صبح ادامه داشت،

حتی یه بار به سرم زد برم یواشکی کارآگاه بازی کنم یا حتی به پلیس زنگ بزنم...

که بعدا کاشف به عمل اومد که تو کف خونه فرش و موکت میشستن و

 سقف خونه ما نم داده بود و گچ اش مثل برف رو فرش می نشست...

خیلی دنبال خونه گشتیم و هرچی بیشتر گشتیم کمتر پیدا کردیم ناامید شدم

و درست همون لحظه های آخر خدا باز هم بهمون لبخند زد

تو اوج تاریکی و لحظه های ناامیدی شب سیاهم سپیدِ سپید شد ...

خونمون رو دوس دارم

این اولین باری هست که از حرف دیگران نترسیدم و پای تصمیم موندم و پافشاری کردم

تو همه این اتفاقا دوتا چیز گران بها به دست آوردم

یکی اینکه تو هیچ چیز و هیچ کاری از هیچ کس هیچ انتظاری نداشته باشم.

یکی هم اینکه ندونسته کسی رو قضاوت نکنم.

به قول گندم بانو دردم از یار است و درمان نیز هم ...

دیگه تصمیم گرفتم ریز و درشت مسائل زندگیمو نه تنها پیش هیچ بنی بشری نگم؛

 بلکه اینجا هم ننویسم، باشد که سر حرفم بمونم.

اگه یه روز واسطه ازدواج دونفر شدین

سعی کنین دیگه پاتون رو از زندگیشون بکشین بیرون و بین دوتا خانواده قرار نگیرین، مرسی.

"من اگه تو زندگیه یه نفر چیزی باشه که بهش حسودیم بشه اونقدر از اون چیز بد میگم 

 که اونو از چشم صاحبش بندازم "

این جمله رو بارها از دخترعموم شنیدم

یعنی آدم باید خیلی پست باشه که اینقدر دورو باشه

❖ خیلی از آدما مثل عکس هستند بزرگشون که بکنی کیفیتشون پایین میاد.

یکی از اخلاقای بدم اینه که وقتی یه چیزی میشنوم که برام خوشایند نیست؛ به جای قدری تأمل و تفکر و بردباری زود عصبانی میشم و عجولانه حرف میزنم و عجولانه قضاوت میکنم و بعدش زود هم پشیمون میشم که این اخلاقم رو دوس ندارم؛ بعد نوشتن این پست و خالی کردن حرفای دلم و غرغرهام، روز عید فطر تاریخ عروسیمون مشخص شد و قرار شد خونه مستقل بگیریم یعنی نگو مامان بابای آقایی هم بعد حرفای اون روز، از اینکه یه جا زندگی کنیم پشیمون شدن چون واقعا جور در نمیاد، حالا فقط حرص خوردنای اون روز برا من موند... 

 از اینا که بگذریم شهریور ماه عروسیمونه و من بعد یه سال که از نامزدیمون میگذره همون لبخند پارسالم که همه میگفتن باید تا عروسیتون چاق و تپل بشی که لباس عروس تو تنت قشنگ بشه یا خودم که همش دغدغه تپل شدن و بلند شدن موهامو داشتم...

الان نه تپل شدم نه موهام از پارسال بلندتر شده، تازه شاید تا عروسیم لاغرتر هم بشم حتی، خلاصه به این نتیجه رسیدم که من خودمم و بخاطر خوشایند کسی نمیتونم خودمو بکوبم و از اول بسازم الان استرس عروسی و خرید رفتن رو دارم و اینکه تا آخر تیرماه پروژه ام رو تحویل بدم

+ اینبار یادم باشه وقتی خانوم آرایشگر از کارش تعریف کرد بدونم که حتما یه گندی زده میخواد اونو بپوشونه :/

اوج دلتنگی های یه نفر وقتیه که محرمی واسه گفتن حرفای دلش پیدا نمیکنه...!

وقتی سر همه چی تو کوتاه میای و از خواسته هات بخاطر رضایت دیگران چشم میپوشی؛ کم کم اونقدر کوتاه میشی که همه به خودشون اجازه میدن رو سرت سوار بشن و حتی بهت بگن چجوری زندگی کن... چجوری نفس بکش...

نتیجه اخلاقی اینکه: لطفا صندلی نباشید!!!!!!! :/

یادم باشه وقتی یه نفر از کنارم رد میشه؛ یجوری بهش زل نزنم که طرف به خودش شک کنه :/

اگر پول داشته باشی

انسان ها تو را خواهند شناخت

و اگر پول نداشته باشی

تو انسان ها را خواهی شناخت!