۱۹
بهمن
لبخندهای مردونه اش تنها دلخوشی زندگیمه
دوسش دارم، دوسم داره اما به قول خودش زندگیمون با روزای نامزدی هیچ فرقی نکرده...
یه روز خونه مامانم؛ یه روز خونه مامانش...
تو این فاصله اگه وقت کنیم یه سر هم به خونه خودمون میزنیم...
خونه که نه اگه بگم خوابگاه بهتره تا خونه...
دیگه از اعصاب خوردی گذشته کار من ...
زندگی این روزام پر شده از کاشکی های الکی که حالا حالاها برآورده نمیشن...
خونه ای که توش آرامشت گم بشه خونه نیست...
خونه ای که همسایه طبقه بالاتون توش ش ی ش ه بکشه و با زنش دعوا بکنه و شیشه بُر کوچه بغلی از سر و صدای اونا بیاد در خونه رو بزنه و بگه بخاطر لبخند که با باباش یه روزی همکار بودم اومدم تو این خونه که این دختر نترسه ...
و تو ایمان بیاری به معجزه آیه الکرسی که هر صبح بعد رفتن همسرت میخونی ...
