این دغل دوستان که میبینی
مگسانند دور شیرینی
تا حطامی که هست مینوشند
همچو زنبور بر تو میجوشند
باز وقتی که ده خراب شود
کیسه چون کاسهٔ رباب شود
ترک صحبت کنند و دلداری
معرفت خود نبود پنداری
بار دیگر که بخت باز آید
کامرانی ز در فراز آید
دوغبایی بپز که از چپ و راست
در وی افتند چون مگس در ماست
راست خواهی سگان بازارند
کاستخوان از تو دوستر دارند
بااینکه کمتر تو وجودم حس ات میکنم و
حتی گاهی وقتا در تنگناهای زندگی ام آرزوی نیامدنت رو کردم
ولی مرد کوچک مادر..
آنقدر برایم عزیزی که حتی با تصور دستان کوچک ولی مردانه ات قند در دلم آب میشود و
آرزوی در آغوش گرفتنت شیرین ترین قصه ی زندگی ام میشود.
الان بیشتر از دوماهه که بیکاریم هرجا میریم یا پارتی میخوان یا خانومارو استخدام میکنن یا حقوق اش کمه...
خیلی ممنون از آقایونی که از کار کردن خانوما استقبال کردن و ...
چند وقت دیگه مردا باید بشینن کنج خونه زن ها بهشون پول تو جیبی بدن
خیلی ممنون آقای رئیس جمهور
وقتی دم عیدی از کار بیکار میشی و نمیدونی تا کی قراره با 150 هزار تومن سر کنی...
آقایونی که میگن اشتغال زایی کردیم و کار ایجاد کردیم واسه جوونا لطفا بیان آدرس یه جایی رو بدن که اونجا کار ایجاد کردن
...لعنتی کو کاری که ازش حرف میزنی
خیلی حرص خوردم
خیلی سرش داد زدم
خیلی اعصابم رو خورد کردم
چند روز خونه مامانم موندیم، خونه مامانش موندیم
نتونستم پامو تو خونه خودم بذارم
صدای دعواشون هنوز تو گوشم بود،
صدای رفتن و اومدناشون،
صدای در کوبیدناشون،
صداهای عجیب غریبی که هرشب از ساعت 12 شروع میشد و تا صبح ادامه داشت،
حتی یه بار به سرم زد برم یواشکی کارآگاه بازی کنم یا حتی به پلیس زنگ بزنم...
که بعدا کاشف به عمل اومد که تو کف خونه فرش و موکت میشستن و
سقف خونه ما نم داده بود و گچ اش مثل برف رو فرش می نشست...
خیلی دنبال خونه گشتیم و هرچی بیشتر گشتیم کمتر پیدا کردیم ناامید شدم
و درست همون لحظه های آخر خدا باز هم بهمون لبخند زد
تو اوج تاریکی و لحظه های ناامیدی شب سیاهم سپیدِ سپید شد ...
خونمون رو دوس دارم
این اولین باری هست که از حرف دیگران نترسیدم و پای تصمیم موندم و پافشاری کردم
تو همه این اتفاقا دوتا چیز گران بها به دست آوردم
یکی اینکه تو هیچ چیز و هیچ کاری از هیچ کس هیچ انتظاری نداشته باشم.
یکی هم اینکه ندونسته کسی رو قضاوت نکنم.
لبخندهای مردونه اش تنها دلخوشی زندگیمه
دوسش دارم، دوسم داره اما به قول خودش زندگیمون با روزای نامزدی هیچ فرقی نکرده...
یه روز خونه مامانم؛ یه روز خونه مامانش...
تو این فاصله اگه وقت کنیم یه سر هم به خونه خودمون میزنیم...
خونه که نه اگه بگم خوابگاه بهتره تا خونه...
دیگه از اعصاب خوردی گذشته کار من ...
زندگی این روزام پر شده از کاشکی های الکی که حالا حالاها برآورده نمیشن...
خونه ای که توش آرامشت گم بشه خونه نیست...
خونه ای که همسایه طبقه بالاتون توش ش ی ش ه بکشه و با زنش دعوا بکنه و شیشه بُر کوچه بغلی از سر و صدای اونا بیاد در خونه رو بزنه و بگه بخاطر لبخند که با باباش یه روزی همکار بودم اومدم تو این خونه که این دختر نترسه ...
و تو ایمان بیاری به معجزه آیه الکرسی که هر صبح بعد رفتن همسرت میخونی ...